Kawęczyn Sędziszowski
Wieś powstała na przełomie XV i XVI wieku. Wioska zajmuje obszerną, bezleśną równinę rozciągającą się po prawej stronie szlaku Sędziszów-Kolbuszowa. W przeszłości od północy rozciągały się wąskie pasemka pól, biegnące równolegle aż do wioski Krzywa. Od południa, pola poprzecinane były małymi wzniesieniami, które opadały łagodnie ku rzece Bystrzycy. Od zachodu biegnie droga z Sędziszowa Małopolskiego do Kolbuszowej. Przez wieki Kawęczyn należał do klucza sędziszowskiego i dzielił jego losy. Pod koniec XVIII w. mieszkało tu 43 mieszkańców; więcej niż na Wolicy Ługowej i Piaskowej. Po uwłaszczeniu, w drugiej połowie XIX w. doszło do długoletnich sporów z dworem o las, zakończonych niepomyślnie w 1871 r., mimo interwencji u cesarza w Wiedniu. Tak, jak w przypadku innych miejscowości, dokładnych danych o Kawęczynie dostarcza spis powszechny z 1933 r. We wsi było wówczas 142 budynki a Liczba mieszkańców wynosiła 864 osoby.
Po II wojnie światowej we wsi istniała szkoła czteroklasowa, której absolwenci kontynuowali naukę w Sędziszowie Małopolskim. Niedogodność takiego rozwiązania zmobilizowała mieszkańców do podjęcia wysiłku budowy odpowiedniego budynku szkolnego. Prace zakończyły się w roku 1956. Budynek ten był wielokrotnie remontowany, unowocześniany i służy mieszkańcom do dnia dzisiejszego.
W 1985r. ruszyła budowa kaplicy z punktem katechetycznym. Pracami kierował ks. Andrzej Machowicz. Uroczystego poświęcenia świątyni p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego dokonał abp Jerzy Ablewicz w dniu 7 maja 1988r. Po dziesięciu latach w Kawęczynie utworzono rektorat, a obecnie jest to w pełni samodzielna parafia.
W chwili obecnej w Kawęczynie zamieszkuje ok. 1.100 osób.
1 
1
